Przejdź do zawartości

Wojna albańsko-wenecka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojna albańsko-wenecka
Ilustracja
Rzeki Drin i Buna widziane z zamku Rozafy
Czas

grudzień 1447-4 października 1448

Miejsce

Albania

Wynik

zwycięstwo Albańczyków

Strony konfliktu
Liga w Lezhy Republika Wenecka, Imperium Osmańskie
Dowódcy
Skanderbeg, Vrana Konti, Hamza Kastrioti Daniel Iurichi, Andrea Venier, Mustafa Pasza
Siły
łącznie 13 tys. 30 tys.
Straty
400 łącznie 7,5 tys.
brak współrzędnych

Wojna albańsko-wenecka – konflikt zbrojny trwający w latach 1447-1448 między Albanią a Republiką Wenecką, wspartą przez Imperium Osmańskie.

Tło wydarzeń

[edytuj | edytuj kod]

W 1444 roku powstała Liga w Lezhy - sojusz albańskich książąt pod dowództwem Skanderbega; w tym roku Nikollë Dukagjini, członek należącego do ligi rodu Dukagjinów, zabił innego członka ligi, władcy Dagnum Lekë Zaharię[1][2][3]. Między nimi toczył się spór o poślubienie Irene Dushmani, jedynej córki księcia Zadrimy, Lekë Dushmaniego[4][5][3]. Ponieważ Zaharia był bezdzietny, więc w rezultacie księstwo nie miało następcy, Dagnum zostało przekazane Republice Weneckiej[2][6][1][7]. Skanderbeg wezwał Wenecję do oddania pod władzę członków Ligi w Lezhy miasta Dagnum; Wenecja odmówiła, co skłoniło Skanderbega do wypowiedzenia republice wojny[2][8][7].

Albania następnie wysłała posłów do władcy Serbii Jerzego I Brankovicia oraz Zety Stefana Crnojevicia; serbski władca wyraził chęć pomocy Skanderbegowi przeciwko Republice Weneckiej, jednak nie przeciwko Imperium Osmańskiemu[2]. Z kolei Republika Wenecka zaoferowała Skanderbegowi 1000 dukatów i ochronę kraju w zamian za zrzeczenie się roszczeń wobec Dagnumu, co zostało odrzucone[9].

Przebieg wojny

[edytuj | edytuj kod]
Mapa Durazzo (Durrësu), 1573

W grudniu 1447 roku[10] Vrana Konti i jego siły liczące od 3 do 4 tys. osób rozpoczęły ochronę albańskich granic w przypadku osmańskiego ataku, a Skanderbeg wraz z 14-tysięczną armią rozpoczął marsz na Dagnum; początkowo zaoferował broniącemu miasta możliwość kapitulacji, jednak po odrzuceniu propozycji, siły albańskie zaczęły oblężenie miejscowości[2][8]. W celu wywarcia presji na Republikę Wenecką, siły Skanderbega zaatakowały również Durazzo, które w konsekwencji zostało odcięte od handlu[9].

Zamek Rozafy, Szkodra

Republika Wenecka uważała wówczas Skanderbega za zbuntowanego osmańskiego wasala; jej władze zaoferowały 100 dukatów miesięcznie do końca życia osobie, która zabije albańskiego dowódcę[11][12]. 27 czerwca 1448 roku z polecenia weneckich władz, kasztelan szkoderskiego zamku Rozafy Andrea Venier[13] próbował przekonać sułtana Murada II do zaatakowania Albanii[2]. Venier został następnie wysłany w celu spotkania się ze Skanderbegiem w celu przekonania go do przerwania działań wojennych[14] oraz wykluczenia rodu Dukagjini z Ligi w Lezhy[15]; oba warunki zostały odrzucone[16]. 23 lipca 1448 roku Skanderbeg wraz ze swoją armią przekroczył rzekę Drin, spotykając następnie 15-tysięczne weneckie siły dowodzone przez Daniela Iurichiego, były one złożone głównie z najemników[17]. Bitwa rozpoczęła się atakiem albańskich łuczników[18], a po godzinach walk siły weneckie się wycofały, podczas pościgu, Albańczycy większość sił armii weneckiej[19][20][15][21]. Po stronie weneckiej zginęło 2,5 tys. żołnierzy, a po albańskiej około 400[12][19].

14 sierpnia 1448 roku miała miejsce bitwa pod Oranikiem, w której 6-tysięczne siły Skanderbega pokonały 15-tysięczną armię dowodzoną przez Mustafę Paszę.

Następstwa

[edytuj | edytuj kod]

4 października 1448 roku w Alessio odbyła się konferencja pokojowa, na mocy której Dagnum pozostało w weneckich granicach w zamian za zapewnienie Skanderbegowi azylu w przypadku wypędzenia go z Albanii oraz za coroczną wypłatę w wysokości 1400 dukatów; mimo porozumienia, stosunki wenecko-albańskie nie były dobre, a nawet dochodziło do potyczek między armiami tych państw[12].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Hodgkinson 1999 ↓, s. 83.
  2. a b c d e f Fine 1994 ↓, s. 557.
  3. a b Frashëri 2002 ↓, s. 146.
  4. Francione 2003 ↓, s. 61.
  5. Francione 2003 ↓, s. 62.
  6. Franco 1539 ↓, s. 84.
  7. a b Hodgkinson 1999 ↓, s. 84.
  8. a b Franco 1539 ↓, s. 85.
  9. a b Hodgkinson 1999 ↓, s. 85.
  10. Schmitt 2009 ↓, s. 87.
  11. Myrdal 1978 ↓, s. 48.
  12. a b c Noli 1947 ↓, s. 40.
  13. O'Connell 2009 ↓, s. 124.
  14. Hodgkinson 1999 ↓, s. 86.
  15. a b Hodgkinson 1999 ↓, s. 87.
  16. Francione 2003 ↓, s. 67.
  17. Schmitt 2001 ↓, s. 490.
  18. Franco 1539 ↓, s. 87.
  19. a b Francione 2003 ↓, s. 68.
  20. Franco 1539 ↓, s. 88.
  21. Hodgkinson 1999 ↓, s. 88.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]